En daarmee komt voor mij iets belangrijkers naar voren en dat is afwijzing kunnen incasseren en verdragen.
Simpelweg, er is (doorgaans) een ja of een nee op elke vraag die ik stel (en vast ook wel eens iets er tussenin). Of het nou om een logeerplek voor de hond of het kind gaat, een opdracht van een slaapkamerverbouwing of een boodschap in de supermarkt.
Of als ik vraag om een combinatie afspraak met meerdere dokters op 1 dag, als ze toevallig allemaal poli draaien die dag.
Soms gaan dingen vanzelf of wordt zelfs al hulp aangeboden zonder dat ik erom hoef te vragen.
Zoals de bloemenstalman die het Ikea keukentje liever aan een bekende weggaf en 'm ook even met z'n busje kwam brengen... en naar boven bracht. De held!
M''n moeder die al even vooraf informeert als we komen logeren wat er in huis moet zijn. Of de ouder en kind adviseur die al een 'warme' overdracht organiseerde met haar collega.
Er zijn ook momenten die voor de meeste mensen als de meest vanzelfsprekende zaak worden ervaren, die voor ons niet vanzelfsprekend zijn.
Het is nog vroeg, maar eind 2025 kan en mag Lisse naar school net als ieder ander kind. Ik heb enkele scholen benaderd, m'n (hulp) vragen gesteld en geïnformeerd of ze welkom is. Ook om tijdig met elkaar te verkennen wat er aan hulp van weerskanten nodig is.
En hoewel er 2 zijn die graag met ons verkennen (wat nog geen ja hoeft te betekenen), houdt de nee van 1 me wel wat bezig. Een nee om wat ze heeft en zonder te weten wie ze is en wat ze kan brengen. Henk Nies schreef er heel rakend over: Wie ben je, wie ken je?
Stoer kan ik zeggen: nou dan verdienen ze haar niet.... Maar het doet ook wel een beetje pijn en knaagt een ministukje van m'n vertrouwen af.
Ook ben ik van mening dat een ieder nee of een grens mag (en moet) aangeven. Ik zie dan ook wel de grens of een nee van de 1 als een kans voor de ander.
En soms betekent dat even heel diep inademen... en weer uitademen... en door.. zijn bij wat er nu is, zij bepaalt duidelijk haar koers 😉
Comments