Mede reiziger noemde jij mij. Welkom in Holland zeiden ze mij ooit, ik denk zo’n 23 jr geleden. Daar moest ik bij je bericht aan denken..
Wanneer ik al jouw zinnen lees en over jouw ervaring in de zorg, snap ik dat toen jij in Holland arriveerde je grote delen van het reisboek al gelezen had.
De boeken die ik 'las' en de reis die ik maakte in mijn jeugd, waren van een andere soort. Zo is de meisjesnaam van mijn moeder afkomstig van Prof. Bleuland, arts in de 17e-18e eeuw, bekend om ‘het Bleulanden kabinet’, te zien in het universiteitsmuseum van Utrecht. Een kabinet vol preparaten van aangeboren aandoeningen. Mijn fascinatie was enorm. Mijn grootvader was huisarts en een voorstander van euthanasie waar toen nog geen wetgeving voor was. Verder groeide ik op in 3e wereldlanden waar het leven hard is. Ik leerde al jong dat de dood soms een verlossing kan zijn. Mijn vader (49jr), lag vele maanden op de IC, ver van waar wij woonden. Een vriend (chirurg), probeerde zijn leven te redden. Ik zag zijn eenzaamheid die je haast aanraken kon. Na 12 operaties kreeg hij een herseninfarct waarop wij als gezin gekozen hebben hem te laten gaan.
Mensen met een verstandelijke beperking heb ik in mijn jeugd ontmoet, maar nooit zo ernstig als de mensen die ik door Bram heb leren kennen. Ik herinner me nog mijn verwarring na mijn eerst bezoek aan de dagbesteding toen Bram afgewezen werd voor het (medisch)dagverblijf. Ik weet nog hoe ik daarvan schrok. Ik zag eigenlijk niets dat met het leven ‘leven’ te maken had. Wat ik zag was vooral de angst om los te laten wat niet goed kon komen en begreep dat niet.
Nu 24 jr verder, zie ook ik heus dat er mensen zijn met beperkingen die heel gelukkig zijn. Mensen die op eigen wijze een eigen identiteit hebben en waar je mee kunt lachen en van gaat houden zoals ze zijn. Zij voegen iets toe aan ons leven zoals wij dat doen aan dat van hen. Ik hoop met hart en ziel dat dat voor Lisse in het verschiet ligt.
Haar laatste opname, bracht mij enorm in verwarring. Ik zag jou, vol zorgen zitten naast je kleine meisje dat hard moest vechten. Lisse die in doen en laten toen al mijn Bram ruim had ingehaald. Wat als het haar stuk zou maken? Naar de zon kan ik met je klimmen, maar in het donker heb ik mijn handen vol.
Gelukkig hebben we dat niet op de proef hoeven stellen en leeft Lisse het leven voluit. Haar vragen aan de zorg zullen gelukkig voorlopig hele anderen zijn dan die Bram aan het systeem stelt. Energie kost het en kuilen zijn er overal, maar we lopen met je mee. Ik zal je steunen en waar mogelijk de diepste kuilen tonen, zodat jij kunt genieten en samen met Lisse jullie 'Holland' kan ontdekken.
Fijne moederdag 💕
Comentários