Een zomer met vele gezichten

De zomer. Voor de één betekent het wijn en pizza op een Italiaans terras, voor de ander een ijsje op de boulevard in Zandvoort. En voor ons? Nou ja… een beetje van allebei. 

We doen namelijk ‘gewoon’ mee met de zomeractiviteiten: logeren, leuke uitjes, een keer verdwalen in de dierentuin en daarmee een vleugje ‘Italië’ (de reden waarom we de blogreeks ‘Samen in Holland’ noemen). Maar ondertussen loopt de andere kant van de zomer ook gewoon door: logopedie, fysiotherapie en het dagelijks blijven uitdagen en stimuleren. Want achter dat een zomers gevoel zit stiekem toch wel het kleine stemmetje in mijn hoofd: ontwikkeling staat niet stil bij Lisse, maar wat laat ik op z’n eigen beloop en wat stimuleer ik? 

Kinderen met Downsyndroom hebben, net als ieder ander kind, hun eigen leerpad. Maar dan met meer tijd, meer herhaling, voorkeur voor het bekende, met een visueel sterker geheugen dan wat ze horen. Daarom zijn vaste routines, gebaren, veel oefenen met taal, opzoeken van nieuwe ervaringen geen extraatjes, maar dé manier waarop leren plezierig wordt en dat vraagt ook onderhoud en aandacht. En ja – dat blijft ook in de zomervakantie belangrijk voor Lisse. 

Een vakantie en zomerperiode die écht ontspannen is, realiseer ik me, vraagt voor gezinnen met extra begeleiding en zorg vaak wat extra’s: aangepaste accommodaties, toegankelijke activiteiten, extra inzet van zorgverleners en soms een flinke zoektocht naar wat past. En soms je ook in allerlei bochten wringen, of de parels ontdekken. 

Vroeger, toen ik nog bij MEE Samen werkte, organiseerden we jaarlijks de vakantiemarkt. Een hele hal vol folders, mogelijkheden en hoopvolle gesprekken. Zoveel ouders en kinderen op zoek naar die ene zorgeloze vakantie voor het hele gezin. Namen als Handicamp en Wigwam kwamen toen voorbij en nu veel Camping Parc de La Brenne komen dan voorbij – plekken waar je weet: hier snappen ze het. Hier mag je gewoon vakantie vieren. 

In een korte ontmoeting met enkele ouders werd ik hartelijk uitgenodigd om ook te komen naar de camping in Frankrijk. Het is verleidelijk, en ik vermoed op een dag misschien ook passend, maar ik voel me soms nog tussen de werelden in staan. De reguliere (Italië) wereld en de speciale (Holland) en daarin heb ik nog tijd en ruimte om niet te kiezen. 

Ik pendel nog wat heen en weer. Uiteindelijk draaide deze zomer – met al zijn gezichten – om balans: tussen loslaten en stimuleren, tussen het gewone en het bijzondere, tussen Italië en Holland. Het is juist in dat pendelen, in dat zoeken en soms ook vinden, dat de rijkdom zit. Want in de zomerperiode genieten én ruimte maken voor ontwikkeling hoeven elkaar niet uit te sluiten; samen vormen ze de unieke reis die we met Lisse maken, elke dag opnieuw.