Terwijl ik, in de stromende regen, met de auto over de A2 reed naar Amsterdam na een dag werken. Ik dacht: ‘wat ga ik zo doen, zal ik Lisse met de fiets ophalen bij de opvang of met de auto? Zal het droog zijn zometeen als ik thuis kom? Zal ze een beetje fit zijn, na de beperkte slaap vandaag?’En ik realiseerde me dat ik dit zou zien als gewone normale dagelijkse gedachtes die ouders hebben van een kind waar alles (toch) enigszins loopt zoals ik me een beetje zou kunnen voorstellen.
En daarmee realiseerde ik me ook dat dit voor het eerst was dat het een beetje lijkt op het ‘gewone’ (waarbij ik geen exacte duiding wil geven aan wat gewoon is of wat niet) en het raakte me. Ik schrok er van, overvallen door trots doordat ik ook ineens even de afgelopen twee jaar voorbij zag komen.
Simpelweg kan ik wel stellen dat het niet gewoon is dat je ouder wordt van een kind met een syndroom, wat een hartafwijking heeft (of naja had), vaste bezoeker is van de downpoli, waar fysiotherapie en logopedie is, waar een zeer complex verloop van een virusinfectie is geweest (voor wie ons verhaal nog wil lezen https://lnkd.in/dDaHacRB), waar een PGB is voor thuisoppas en dat als het kind bijna 2 is er opnieuw gestart kan worden met kinderopvang.
Ik stelde in een eerdere reactie aan Sarike de Zoeten dat er vele mensen zijn die nu al van Lisse houden, sowieso vanwege hun vakmanschap. Ze reageerde: ‘Toch is 'houden van' ook niet genoeg, want zelfs dat is niet eindeloos zonder jezelf te verliezen’.
Of liefde genoeg is, geloof ik niet. Dat zou ik naïef vinden. Een aangename basis vind ik het wel.
Hoe onze toekomst eruit gaat zien dat weet ik niet, dat kan ik niet voorspellen. Hoe Lisse zich gaat ontwikkelen, wat kan wel en wat kan niet? Inclusie/ exclusie? Kan ze naar school? Hoeveel vakmensen gaan we treffen? Komen er nog ziekenhuisopnames? Lukt het me staande te blijven? Of in verbinding met wat belangrijk is voor Lisse en mij? Vele vragen, geen antwoorden. We gaan het zien.
Maar voor nu ben ik op maandagmiddag 18 september 2023 gewoon een moeder die besluit haar kind met de auto op te halen, het regende nog te hard!
En Lisse? Die speelt en leeft een onbezorgd leven :-) Ze brengt zon bij velen.
Comments