Ik dacht dat ik na al die jaren er wel aan gewend was geraakt. Een soort berusting zou voelen. Niets is minder waar. Ik ben toch weer boos. Boos op de dagbesteding die dit had kunnen zien aankomen en nog bozer op de vervoerder die goed betaald wordt om “dienst te verlenen”.
Bijna elke dag gaat Bram naar de dagbesteding
Al zeker 20 jaar met dezelfde vervoerder. Het beeld dat ze zelf hebben van hun vervoer is heel anders dan wij in de praktijk ervaren:
"Iedereen heeft recht op veilig en comfortabel vervoer. Dat vinden wij bij XXX heel belangrijk. Wij bieden net dat beetje extra zorg, speciaal voor mensen die dat goed kunnen gebruiken".
Ondertussen heeft Bram ontelbaar veel verschillende chauffeurs voorbij zien komen en zit hij voor een stukje van 11 km, 75 minuten of langer in de bus. Tot zijn 18e met ondersteuning omdat hij als een kwetsbaar kind te boek stond met een niet instelbare epilepsie, sinds de dag dat hij 18 jaar is, is hij oud genoeg om het samen met de chauffeur op te lossen, aldus de woorden van een 'Paarse krokodil'.
Ere wie ere toekomt
Het is niet de organisatie die extra zorg en aandacht besteed aan het vervoer, het zijn de chauffeurs. Soms zijn ze echt heel fijn, zoals de chauffeur die weggaat. Anderen zijn vooral met zichzelf bezig en soms zijn ze echt verschrikkelijk. Zodanig dat zelfs de pakketpost ze niet zou willen hebben.
Voor hen is het werk. Voor ons is het een onderdeel van ons leven waar we ons naar te voegen hebben. Op de vroege ochtend hebben wij de taak om Bram fris, schoon, gevoed, met extra verschoning en lunch, op die bus te krijgen. Als de chauffeur hem op tijd en zonder gedoe overpakt, kan ook onze eigen dag beginnen.
Drie echt hele fijne jaren
Alleen bij vakanties en een paar keer door ziekte was het misschien even onrustig. Het ging zelfs zo goed dat ik het aangedurfd heb om een baan in Utrecht aan te nemen. Ook de chauffeur hoorde vorige week pas dat ze een andere route ging rijden. Een hele logische route aangezien het hoofdkantoor van de zorgorganisatie verhuisd is en daar ook een deel van de dagbesteding gehuisvest is. Niet die van Bram, dus die verhuist niet mee...
Wat maakt me nou zo boos?
Aan die verhuizing zijn jaren van tekenen, bouwen en plannen vooraf gegaan. Er is over de routes nagedacht, er is overleg geweest en er zijn beslissingen genomen. Hoe is het dan mogelijk dat er niemand, noch bij de zorgorganisatie, noch bij vervoer, op het idee komt om ons op tijd te informeren dat er veranderingen op komst zijn? Waarom is er niet proactief een nieuwe chauffeur ingezet of gezocht voor de route, zodat zij de weetjes en gekkigheden over ons, Bram en zijn vervoer van de huidige chauffeur overgedragen had kunnen krijgen?
Vorige week woensdag hoorden ze het voor het eerst, gisteren was ze er al voor het laatst. Vanmorgen werd er niet rustig op de deur geklopt, maar stond er plots iemand hardnekkig voor het raam te zwaaien. Ja heus, we zijn blij dat er überhaupt iemand kwam en toch hebben we het weer even moeilijk.
Alweer iemand waar we op konden vertrouwen die uit Bram zijn leven verdwenen is. Dat doet pijn.
Comments