Als je het zo schrijft Sarike de Zoeten, probeer ik me er een voorstelling van te maken hoe dit zou voelen. En hoe ik hiernaar keek toen ik zelf in de zorg werkte. Hoe fijn vond ik het wanneer ik in verbinding stond met de ander? Hoe bijzonder het was als er echt contact was..?
Dat er contact was, dat ik ze zag of dat ze mij zagen. Het was dan iets van een wederkerigheid. Maar ik ging dan weer naar huis na 8 uur werken. En het waren niet mijn eigen kinderen. Het geeft mij energie wanneer we elkaar zien als mens, wanneer we iets terugkrijgen van wat we geven zonder dat ik daarmee wil zeggen dat het altijd wederkerig moet zijn. Ik zal vast niet de enige zijn.
Welke betekenis heeft 'geven' in een relatie zoals die met Bram? Zoals je schrijft, is het na 25 jaar anders zijn, ook gewoon geworden. Wat is eigenlijk de betekenis van gewoon?
Bij de 20 weken echo van Lisse werd een hartafwijking ontdekt die vaker voorkomt bij mensen met Down. Of ik het nog wilde onderzoeken met een NIPT of punctie werd me gevraagd door de gynaecoloog. Mijn nee leek niet goed aan te komen en ze herhaalde, legde uit en vroeg nog eens of ik het echt niet wilde weten.
Bij een drankje en een bitterbal erna zei, de vriendin die ik mee had (ook gynaecoloog) dat ik wat afwijkend gedrag vertoonde.
“We maken dit niet vaak mee in de spreekkamer, de meeste mensen willen het weten”.
Voor mij is een leven waarin mensen met een beperking leven en aanwezig heel gewoon. Ik weet niet beter.
Door het leven waar ik nu ben ingestapt samen met Lisse ervaar ik hoe ongewoon alles kan zijn, dat niet alles vanzelfsprekend is al ben ik zeker niet naïef. Ik weet dat het anders is, maar het echte weten dat is pas nu. En het voelen dat het anders lijkt te gaan vanwege wat ze heeft en niet om wie ze is. Ik hoop dat mensen haar en mij blijven zien in wie we zijn... zo ook jou, Bram en je gezin :-)
コメント