Je reageerde, met enkele vragen, op mijn bericht over de toekomst van de gehandicaptensector waarin ik vertelde dat ik me realiseerde dat Lisse en ik daar onderdeel van zijn. Laat ik beginnen te zeggen dat ik met best wel een rugzak vol met voorkennis handel in hoe het leven voor mij en Lisse zo normaal als mogelijk te leven.
Stiekem heb ik iets van een voorsprong.. zo zou je het kunnen zien
Die heb ik kunnen opdoen doordat jij Bram ooit hebt gekregen 25 jaar geleden. Maar ook door mijn oma die haar jongste dochter, Jannie, met hashtag#downsyndroom kreeg 60 jaar geleden. En mijn moeder die de Z-opleiding deed bij Vanboeijen. Thuis had ze ook wel oppas kinderen met een beperking. Je zou kunnen zeggen dat het er met de paplepel in is gegoten.
Ik leerde de omgeving van mijn tante kennen bij Bartimeus en in mijn professionele route leerde ik de wereld kennen vanuit de muren van een instelling maar ook vanuit thuiswonende kinderen met een hashtag#EMB waar ik als verzorgende werkte.
Je stelt me de vraag: wat zie jij wat ik niet zie?
Ik kan denk ik alleen zeggen dat ik zie wie mij zijn voorgegaan, zowel als professional en als ouder. En dat ik daar mijn lessen uithaal. Als jonge verzorgende kwam ik te werken op een groep bewoners bij ''s Heeren Loo waar best weinig familie nog op bezoek kwam, terwijl ik een thuis kende waar tante Jannie 'gewoon' onderdeel was van de familie. Ik vond daar toen best wel wat van en begreep het ook niet goed. Hoe kon het nou zo zijn dat deze liefdevolle, creatieve, pure mensen amper andere mensen zagen dan ons?
Wat wist ik ervan? 'Snotneus', denk ik tegenwoordig over mezelf...
Nu jaren later snap ik, na alles wat ik heb gezien en meegemaakt dichtbij gezinnen, wat daar de oorzaken van kunnen zijn. Elk huisje zo zo'n kruisje is het geloof ik, de impact op gezinnen is enorm divers, maar ik geloof wel dat het altijd ontregelt op een manier die niemand echt snapt, totdat je 'm zelf meemaakt.
Dan ineens komt het dichtbij. En is het iets van jezelf. En gaat het over het eigen leven, waar de meesten van ons het liefste eigen keuzes in maken.
Hoe ik dat ga doen?
Ik hoop dat het me lukt, met de rugzak die o.a. jij hebt gevuld,, goed te blijven luisteren naar mijn eigen wensen/ behoeftes en die kan verbinden aan mensen die er voor ons willen zijn.
Blijf je me scherp houden op valkuilen? En dat ik mijn rug keer naar daar waar het energie vreet?
Comments