Een gevoel van opluchting

Dank voor het delen van de tien principes die Eurocarers heeft geformuleerd om de mantelzorgrelatie te formaliseren, Henk. Ik merkte dat de eerste reactie die de principes in mij opriepen, opluchting was.

Laat me dat toelichten

Naast mijn werk als mantelzorger voor mijn zorgintensieve zoon van 15 jaar heb ik altijd (meer dan) voltijds gewerkt, met uitzondering van twee periodes van een paar maanden waarin er zoveel zorg-ellende op mijn bord terechtkwam dat ik het niet meer kon combineren met het werk. Afgezien van die periodes ploeter ik door.

Ik geniet van de inhoud van mijn werk en het samenwerken met collega's en ik houd zielsveel van mijn zoon. Maar ik kan niet ontkennen dat de levenslange en levensbrede zorg voor een kind pittig is in combinatie met een baan als hoogleraar. Voor mijn man, die in de IT werkt naast de mantelzorg, geldt dat net zo goed.

Mijn collega's hebben hier wel degelijk oog voor en spreken ook uit dat ze begrijpen dat het veel is. Maar echt begrijpen hoe het is als je kind levenslang volledig van je afhankelijk blijft is volgens mij onmogelijk als je het niet zelf meemaakt. Ik vertel er wel vaak over op het werk, maar wil er ook voor waken om de moeder te zijn die alsmaar klaagt over haar 'zware leven'.

Het belang van Mantelzorg

Verder merk ik dat de wet- en regelgeving van mantelzorgers tweederangs werknemers maakt: je kunt jezelf uitbetalen uit het PGB om zo enigszins gas terug te kunnen nemen in je betaalde baan, maar je bouwt geen pensioen op en als je ziek wordt, krijg je geen uitkering. Als je, noodgedwongen, helemaal moet stoppen met werken om te gaan zorgen, heb je plotseling geen inkomen meer als je kind overlijdt. Dit alles staat haaks op hoe belangrijk de overheid mantelzorg zegt te vinden.

Vanuit mijn werkgever kan ik op jaarbasis drie dagen betaald, en 7 dagen gedeeltelijk betaald zorgverlof krijgen. Een druppel op een gloeiende plaat gezien het levenslange en levensbrede karakter van de zorg voor onze zoon.

Erkenning

Mijn gevoel van opluchting tijdens het lezen van de principes van Eurocarers komt, volgens mij, doordat ik me door die principes gezien voel als mantelzorger; gezien als iemand met een belangrijke taak waar rechten en mogelijkheden bij horen. Gezien als iemand die eraan bijdraagt dat ons zorgstelsel functioneert. Ik voel opluchting omdat de principes een vangnet vormen, dat helaas op dit moment ontbreekt. Ik hoop dan ook van harte dat de Nederlandse overheid en Nederlandse werkgevers deze principes gaan implementeren. Want principes hebben pas effect als ze verankerd zijn in beleid.